Wykonujemy badania nieniszczące metodami:

RT (radiograficzne) - z zastosowaniem aparatów rentgenowskich marki Yxlon i źródeł promieniotwórczych (Ir192 i Se75)

Metoda ta umożliwia wykrywanie wewnętrznych oraz powierzchniowych i podpowierzchniowych nieciągłości obiektów.
Prowadzenie badań metodą radiograficzną polega na naświetlaniu obiektów promieniowaniem jonizującym tj. promieniowaniem rentgenowskim (X) lub promieniowaniem γ (gamma) otrzymywanym ze sztucznych źródeł izotopowych oraz na rejestracji obrazu prześwietlanego obiektu na kliszy radiograficznej lub w postaci cyfrowej.

Metoda ta jest stosowana w kontroli złączy spawanych i zgrzewanym, odlewów, wlewków, kęsisk i in. Radiografia ma zastosowanie w badaniach wszystkich metali i ich stopów.

UT (ultradźwiękowe)

Metoda ultradźwiękowa należy do metod „badań objętościowych”. Polega na wprowadzaniu fal ultradźwiękowych do obiektu, które są odbijane przez nieciągłości, uginane i rozpraszane na krawędziach nieciągłości.
Pozwala wykrywać pęknięcia, zawalcowania, rozwarstwienia, niespawy, porowatości, nieszczelności na wskroś i inne nieciągłości wewnątrz elementów. Można je również stosować do szacowania zmian mikrostruktury materiału, powstających podczas długotrwałej eksploatacji oraz do pomiaru grubości obiektów przy dostępie jednostronnym.
Znajdują zastosowanie w badaniach prowadzonych podczas odbioru, produkcji, kontroli końcowej lub okresowej podczas eksploatacji. Umożliwiają wykrywanie wad w materiałach nieporowatych, częściach lub wyrobach odlewanych, odkształcanych plastycznie, spawanych, lutowanych, stanie surowym bądź już obrabianych

MT (magnetyczno-proszkowe)

Badania magnetyczne pozwalają na wykrywanie w obiektach wykonanych z materiałów ferromagnetycznych nieciągłości powierzchniowych, a także stosunkowo dużych położonych blisko powierzchni, nieciągłości podpowierzchniowych.

Polegają one na magnesowaniu obiektów oraz wykrywaniu za pomocą proszku magnetycznego - pola magnetycznego rozproszenia, które pojawia się w miejscach występowania powierzchniowych i podpowierzchniowych nieciągłości materiałowych.

PT (penetracyjne)

Metoda penetracyjna należy do metod badań „powierzchniowych”. Wykrywanie nieciągłości polega na wnikaniu cieczy – penetrantów barwnych lub fluorescencyjnych – do nieciągłości, a następnie ujawnianiu tych nieciągłości przez zastosowanie wywoływaczy.

Umożliwia ona:

• wykrywanie nieciągłości powierzchniowych takich jak: pęknięcia, zawalcowania, rozwarstwienia, niespawy, porowatości, nieszczelności na wskroś i inne nieciągłości otwarte na powierzchni różnorodnych obiektów,
• a także nieciągłości przelotowych (nieszczelności) złączy spawanych, zbiorników, rur i innych urządzeń.
  Wykorzystywana jest do kontroli elementów o różnych kształtach i wielkościach wykonanych z materiałów ferromagnetycznych i nieferromagnetycznych, które nie mogą być badane metodą magnetyczną.

VT (wizualne)

Celem badań wizualnych jest głównie ocena stanu powierzchni (np.: zmiany korozyjne czy erozyjne, pęknięcia), kontrola odchyłek kształtu, połączeń (zwłaszcza spawanych), a także kontroli obiektu po jego naprawie.
Oprócz badań bezpośrednich, które umożliwiają badanie powierzchni bezpośrednio dostępnych wyróżniamy także badania pośrednie. Są to badania optyczne umożliwiające badanie powierzchni za pomocą endoskopów, wideoendoskopów, peryskopów i zestawów lusterek.

ET (wiroprądowe)

Metodą prądów wirowych jest możliwe wykrywanie nieciągłości „zaciągniętych”, nieciągłości znajdujących się pod warstwą pokrycia malarskiego lub galwanicznego oraz nieciągłości znajdujących się w poszczególnych warstwach obiektów wielowarstwowych.
Istnieje możliwość pomiaru głębokości nieciągłości obiektów.
Metodą tą można kontrolować obiekty wykonane z materiałów przewodzących prąd elektryczny, zarówno dobrze, jak i słabo przewodzących.

Twardości (metoda UCI)

Metoda UCI wykorzystuje sondę, która ma wbudowany pręt zakończony diamentowym wgłębnikiem Vickersa zamontowanym na jednym końcu. Pręt oscyluje z częstotliwością około 70 kHz, gdy diament sondy jest dociskany do badanego materiału, częstotliwość ulega zmianie od tej wartości bazowej ze względu na właściwości badanego materiału. Zmiana częstotliwości jest proporcjonalna do powierzchni styku, czyli obszaru wgłębienia wytworzonego przez diament Vickersa. Oprogramowanie urządzenia porównuje dwie częstotliwości i matematycznie przelicza wartość twardości Vickersa (HV).

W metodzie UCI, badany materiał musi być drobnoziarnisty i jednorodny ze względu na niewielki obszar badania, a powierzchnia musi być polerowana. W związku z tym surowe odlewy i odkuwki są zasadniczo wykluczone, ponieważ twardość powierzchni zmienia się z jednego miejsca do drugiego. Pomiar twardości metodą UCI jest metodą porównawczą dlatego przed badaniem należy dokonać, kalibracji na materiale z modułem Younga zbliżonym do badanego materiału.